Ένα συνηθισμένος και καθημερινός άνθρωπος, που θα μπορούσε να είναι γείτονας, φίλος ή απλός περαστικός που τυχαία συναντάμε στον δρόμο, αποφασίζει να καταγράψει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας λόγω του κορονοϊού, την άνοιξη του 2020. Έτσι γεννιέται το "Βράδια μοναχικά, χωρίς άστρα", ένα ημερολόγιο καραντίνας στο οποίο ο Μιχάλης Χορευτάκης περικλύει τόσο την αγωνία του για το μέλλον όσο και την ελπίδα και την άσβεστή του δίψα για ζωή.
Οι καταγραφές του ημερολογίου ξεχειλίζουν από συναισθήματα. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός του συγγραφέα, να καταγράψει την αγωνία, τους φόβους και τους προβληματισμούς του από την μία, αλλά και να καλλιεργήσει τον σπόρο της ελπίδας πως όλα θα πάνε καλά και πως όλοι μαζί θα ξεπεράσουμε τα δύσκολα από την άλλη. Πρόκειται επομένως για ένα ανάγνωσμα ιδιαίτερα ανθρώπινο που, λόγω της κοινής εμπειρίας όλων από την καραντίνα, επιτυγχάνει εύκολα την ταύτιση του αναγνώστη με τον συγγραφέα.
Υπήρξαν καταχωρήσεις οι οποίες με άγγιξαν περισσότερο από κάποιες άλλες, ίσως γιατί υπήρξαν και δικές μου σκέψεις εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την αναφορά του στην ενδοοικογενειακή βία (Κανένας άνθρωπος δεν γίνεται βίαιος λόγω της καραντίνας. Βίαιος ήταν και πριν...) όπου παροτρύνει τα θύματα να καταγγέλλουν τα άτομα με τα οποία συζούν και στα χέρια των οποίων υποφέρουν. Επίσης ταυτίστηκα με την καταχώρησή του για το "άγιο διάβασμα" που αποτέλεσε γιατρικό και λύτρωση για εκείνον κατά τις δύσκολες ημέρες του εγκλεισμού, γεγονός που ίσχυσε και για εμένα (μαζί με το γράψιμο).
Υπήρξαν αναπόφευκτα και (κάποιες λίγες) καταχωρήσεις με τις οποίες είτε δε συμφώνησα είτε δε θεώρησα ότι φέρουν σημαντικό βάρος, ανάλογο με τις υπόλοιπες, καθώς επίσης και κάποιες σκέψεις δικές μου που περίμενα να δω αποτυπωμένες στο χαρτί και δεν τις είδα. Ωστόσο στο σύνολό του το ημερολόγιο αυτό αποτελεί μια ανθρώπινη παρότρυνση για υπομονή και επιμονή και μια ώθηση προς το φως που αχνοφένεται στην άκρη του τούνελ.
Αξίζει επίσης να αναφέρω τον διακαή πόθο του Μιχάλη Χορευτάκη που διατρέχει σχεδόν όλες τις σελίδες του βιβλίου: να τελειώσει ο εγκλεισμός και να επισκεφτεί επιτέλους το αγαπημένο του νησί, την Κρήτη, για να αντικρίσει και να αγκαλιάσει ξανά του δικούς του, ιδιαίτερα δε την γιαγιά του στην οποία τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία. Αυτός ο σκοπός του συγγραφέα χαρίζει συνοχή στο βιβλίο, καθώς οι περισσότερες καταγραφές φωτίζονται υπό το πρίσμα του πόθου του αυτού, ενώ εμποτίζει τις σελίδες του με συναισθηματική φόρτιση και συγκίνηση. Προσωπικά με άγγιξε πολύ αυτό το στοιχείο του βιβλίου διότι βίωσα και βιώνω το διάστημα του εγκλεισμού στην Κρήτη, οπότε η αγάπη και ο πόθος του συγγραφέα να βρεθεί εδώ με έκανε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο το νησί και τις ευκολίες που μου προσφέρει σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Το "Βράδια μοναχικά, χωρίς άστρα" είναι ένα ανθρώπινο ανάγνωσμα που ξεχειλίζει από πόθο για ζωή. Είναι ευκαιρία να διαβαστεί μέσα σε αυτό το διάστημα εγκλεισμού που βιώνουμε τώρα, καθώς μπορεί να στηρίξει τον αναγνώστη, να τον κάνει να αισθανθεί ότι δεν είναι μόνος και να του εμφυσήσει υπομονή για τις καλύτερες μέρες που πρόκειται να ξημερώσουν. Και το πιστεύω ακράδαντα ότι θα ξημερώσουν...
"Τα βήματα σταματούν. Ένα ροζιασμένο, ηλιοκαμένο από τα χρόνια και τον κάματο χέρι, απλώνεται και σηκώνει διστακτικά το ακουστικό.
<<Ναι;>>
<<Γιαγιά, έρχομαι! Αύριο το πρωί έρχομαι! >>
<<Παιδάκι μου! >>"
Βράδια μοναχικά, χωρίς άστρα, Μιχάλης Χορευτάκης, εκδ. 24γράμματα, 2020, σελ. 90
https://24grammata.com/product/09901/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου