Σε ένα χωριό που ερημώνει, κάπου στα ορεινά της Ηπείρου, ένας πατέρας κι ο ανάπηρος γιος του προσπαθούν να επιβιώσουν. Στο χωριό έχει συντελεστεί μια οικολογική καταστροφή. Το νερό δεν είναι πόσιμο, ενώ τα ζώα είναι δηλητηριασμένα. Με μοναδικό τους εφόδιο την αγάπη και την αφοσίωση που τρέφουν ο ένας για τον άλλον θα δώσουν τον αγώνα τους όχι μόνο για απλή επιβίωση αλλά και για ζωή. Για ουσιαστική ζωή...
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος μας δίνει μια νουβέλα που, παρόλο τον μικρό αριθμό των σελίδων της, καταφέρνει να μας συγκινήσει. Στον επιτηδευμένα λιτό τρόπο γραφής του απουσιάζουν οι πολλές περιγραφές και αναλύσεις. Η αφήγηση, οι περιγραφές, οι διάλογοι δίνονται "γυμνοί", χωρίς περιττά στοιχεία, αφοπλίζοντας όμως τον αναγνώστη με τον πλούσιο κόσμο συναισθημάτων και αναπαραστάσεων που κρύβονται ή υπονοούνται πίσω από τις λέξεις. Και είναι αυτό το μεγαλύτερο επίτευγμα του συγγραφέα, πώς δηλαδή με τόσο λιτό και κοφτό λόγο καταφέρνει, λέγοντας λίγα, να πει τελικά πολλά.
Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα και η πλοκή εξελίσσεται γοργά και χωρίς να κουράζει. Με το χωριό στα πρόθυρα της ερήμωσης οι λιγοστοί τελευταίοι του κάτοικοι καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να μένουν εκεί, χωρίς όμως το επίδομα που έπαιρναν μέχρι τώρα και με την γραμμή του λεωφορείου να παύει πλέον να υφίσταται, ή αν θα μετοικίσουν στα Γιάννενα, σε σπίτια που έχουν ανεγερθεί ειδικά γι' αυτούς.
Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα και η πλοκή εξελίσσεται γοργά και χωρίς να κουράζει. Με το χωριό στα πρόθυρα της ερήμωσης οι λιγοστοί τελευταίοι του κάτοικοι καλούνται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να μένουν εκεί, χωρίς όμως το επίδομα που έπαιρναν μέχρι τώρα και με την γραμμή του λεωφορείου να παύει πλέον να υφίσταται, ή αν θα μετοικίσουν στα Γιάννενα, σε σπίτια που έχουν ανεγερθεί ειδικά γι' αυτούς.
Πέρα από τα ζητήματα της οικολογικής καταστροφής αλλά και της ερήμωσης της υπαίθρου στο διήγημα εγείρεται και το ζήτημα της ελεύθερης επιλογής του τρόπου ζωής, ακόμη και αν αυτός ο τρόπος είναι καταδικασμένος να οδηγήσει στον θάνατο.
Τα δύο στοιχεία που με κέντρισαν σε αυτό το διήγημα ήταν από τη μία η ζοφερή ατμόσφαιρα του ερημωμένου χωριού, με τη μελαγχολία της εγκατάλειψης να κυριαρχεί σε κάθε του σελίδα , και από την άλλη ο ισχυρός δεσμός αφοσίωσης και τρυφερότητας ανάμεσα σε πατέρα και γιο.
Συνοψίζοντας, στο "Μαύρο Νερό" ο Μιχάλης Μακρόπουλος, με τον χαρακτηριστικό λιτό τρόπο γραφής του έχει καταφέρει να υφάνει μια ιδιαίτερα τρυφερή ιστορία αφοσίωσης εξελισσόμενη μέσα σε ένα ζοφερό και μελαγχολικό σκηνικό. Πίσω από τους κοφτούς διαλόγους και την απογυμνωμένη μα ουσιώδη αφήγηση ξετυλίγεται ο αγώνας δύο ανθρώπων όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ουσιαστική και ευτυχισμένη ζωή.
Τα δύο στοιχεία που με κέντρισαν σε αυτό το διήγημα ήταν από τη μία η ζοφερή ατμόσφαιρα του ερημωμένου χωριού, με τη μελαγχολία της εγκατάλειψης να κυριαρχεί σε κάθε του σελίδα , και από την άλλη ο ισχυρός δεσμός αφοσίωσης και τρυφερότητας ανάμεσα σε πατέρα και γιο.
Συνοψίζοντας, στο "Μαύρο Νερό" ο Μιχάλης Μακρόπουλος, με τον χαρακτηριστικό λιτό τρόπο γραφής του έχει καταφέρει να υφάνει μια ιδιαίτερα τρυφερή ιστορία αφοσίωσης εξελισσόμενη μέσα σε ένα ζοφερό και μελαγχολικό σκηνικό. Πίσω από τους κοφτούς διαλόγους και την απογυμνωμένη μα ουσιώδη αφήγηση ξετυλίγεται ο αγώνας δύο ανθρώπων όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ουσιαστική και ευτυχισμένη ζωή.
"Μαύρο Νερό", Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Κίχλη, 2019, σελ. 80
Βρείτε το βιβλίο εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου